Naar Aguas Calientes
Voor het eerst tijdens deze reis heb ik de afgelopen nacht heel goed geslapen in mijn bungalow in het vogel en plantenparadijs eco-hotel ‘Casa de Colibri’. Jammer dat je op zo’n rondreis als deze zo kort in de leukste en mooiste hotels bent en dan al weer verder moet. ‘s Morgens als ik een eerste rondje bij daglicht door de tuin loop, zie ik wel een vlinder, maar nog geen enkele vogel. Wel zag ik vanmorgen in de badkamer een mierencolonne.
Pas om half elf gaan we met een busje naar Ollantaytambo en worden dan midden op het centrale plein afgezet. Fijn dat we nog een uurtje de tijd krijgen om het dorpje te verkennen, voordat we met de trein richting Machu Picchu zullen vertrekken. Ik wandel een stukje over het vierkante plein en zie via een zijstraat dat het zonlicht op het Inca tempel nu beter is en dat er minder toeristen lopen dan gisteren. Reden om er nog eens heen te lopen, tot aan de kaartcontrole dan en er nog eens een foto van proberen te maken. Bij één van de vele terrasjes op het plein van Ollantaytambo bestel ik een kop koffie. Ik kies juist dat terras dat nog geen enkele klant heeft en waar de serveerster op haar eigen terras treurig kijkend op klanten wacht.
Om twaalf uur verzamelen we ons voor een korte wandeling naar het treinstation. Het lijkt op het station wel op de instapprocedure bij een vliegtuig. Netjes in de rij gaan staan, paspoort en ticket tonen en dan een controlestempel op het ticket krijgen. Reisbegeleidster Yoha dirigeert ons op het perron, of wat daar op lijkt, in een rijtje naar wagon B, zoals op het ticket vermeld staat. Een echt perron is er niet. We moeten een spoor overstappen en dan via het grind naar de wagon. Een verplaatsbaar trapje helpt bij het instappen. Het ticket wordt nogmaals gecontroleerd door de wagon steward en stewardessen. De wagon is luxe, met de zitplaatsen in groepjes van vier. Een tafeltje suggereert dat er geserveerd gaat worden. De ramen zijn groot en schoon en er is ook uitzicht via ramen in het dak. Na een paar stevige hoornsignalen zet de diesellocomotief de trein langzaam in beweging. Het uitzicht is schitterend. We zien groene landbouwakkers met arbeiders aan het werk, ruige berglandschappen, wilde snel stromende rivieren en watervallen. 
We rijden door de Heilige Vallei waar we gisteren ook met de bus gereden hebben. Omdat het traject iets afdaalt wordt de omgeving wat groener en de kloof van de Heilige Vallei wat nauwer. Het wagonpersoneel komt langs met een trolley met warme en koude dranken. Daarna gaat de stewardess rond met een mand met chocoladekoeken. Uit de omroep klinkt instrumentale Andes muziek, onderbroken door informatie over de plaatsen waar de trein langskomt in het Engels en het Spaans. Een prachtige treinrit, die je in stilte zou moeten meemaken vanwege het indrukwekkende uitzicht door de panoramaramen. Jammer vind ik het alleen dat er zoveel lawaai in de trein is, omdat iedereen steeds harder gaat praten. Twee Belgische reizigers vragen aan de stewardess het Wifi-wachtwoord, maar helaas zo luxe is deze trein nou ook niet.
De treinrit duurt slechts anderhalf uur. Na het uitstappen in de plaats Aguas Calientes, voert de looproute onvermijdelijk door de toeristische markt. Na enkele minuten komen we te voet aan bij ons hotel ‘Inkas Land’, hetzelfde als in 2012. Ik herken het weer direct als we de lobby binnenkomen. Vooral herken ik het aan dat stel kleine ontbijttafeltjes onder aan de trap. Direct na het neerzetten van het kleine ‘dag-rugzakje’ op mijn kamer, ga ik het dorpje in en ik krijg vele déjà-vu’s. Dit dorpje is de overnachtingsplaats voor alle bezoekers aan Machu Picchu en daardoor is het er druk. De toeristen die door het dorpje lopen kun je verdelen in drie groepen. Ten eerste diegene die nog naar Machu Picchu toe moeten gaan, dan de toeristen die er al geweest zijn en tenslotte de wandelaars die de Inca trail gedaan hebben, herkenbaar aan de vermoeide trekken en aan de zware bepakking. Op het gezellige centrale plein, met zelfs een paar terrasjes, is een happening gaande. Het lijkt op een tentoonstelling van kunstschilders met werken van Machu Picchu. 
Op één zijde van het plein is een podium gebouw, maar het is nu nog zowat leeg. Overal staat op blauwe vaandels: ‘Municipalidad districtal de Machu Picchu’. Verder door het dorpje lopend word ik weer geïmponeerd als ik zie hoe de rivier en de spoorbaan in het dorpje geïntegreerd zijn. De spoorbaan loopt dwars door het dorp. Aan weerszijden zijn er drukbezette terrassen op nog geen vijf meter afstand. Treinen kondigen hun komst aan met nadrukkelijk getoeter. Dat lijkt genoeg aan beveiliging. Langzaam rijden de blauwe treinen van Peru Rail dwars door het dorpscentrum naar het station. Bij de officiële ingang van het station wordt streng gecontroleerd op de tickets. Als ik een eindje verder loop, kan ik aan de andere zijde van het station zo de spoorbaan op. Als ik zou willen dan kan ik zo het perron op en een trein instappen. Er staat wel een beveiliger met een oranje hesje die alleen oplet als er een trein aankomt of vertrekt. Hier op dit punt gaat ook de enkelsporige baan de rivier over via een spoorbrug. Ongehinderd kan ik de spoorbaan langslopen. Ik maak foto’s van de slordige spoorbielzen waar het hout van versplinterd is.
Terug op het centrale plein bestel ik een koffie op een terras. Als ik in de menukaart kijk, dan valt het op dat de prijzen in dit toeristendorp buitensporig hoog zijn. Een simpele zwarte koffie kost 5 sol, dat is normaal. Maar dezelfde koffie met een beetje melk kost 10 sol. Een cappuccino kost haast een kapitaal, wel 18 sol volgens de kaart. Daar komt dan nog de belasting ook nog bij. Alles in dit dorpje kost veel meer dan we tot nu toe gewend zijn, dat is onvermijdelijk in zo’n toeristisch oord als dit. Alleen in het eenvoudige zaakje voor koffie en gebak, pal tegenover het hotel, zijn de prijzen een stuk lager. Het is er klein en krap, maar de bediening is vriendelijk en ze hebben er lekkere taart.